Sálmarnir kap. 146

1 Halleluja! Lova HARRANUM, sál mín!

2 Eg skal lova HARRANUM, so leingi sum eg livi, eg skal lovsyngja Gudi mínum, so leingi sum eg eri til.

3 Setið ikki lít tykkara til høvdingar, til menniskjabarn, sum ikki er ment at hjálpa!

4 Andi hansara fer út, og hann verður mold aftur; sama dag er úti við hugsanum hansara.

5 Sælur er tann, hvørs hjálp er Gud Jákups, hvørs vón stendur til HARRAN Gud hansara,

6 Hann, sum skapti himmal, jørð, hav, og alt, sum teimum er í, Hann, sum er trúfastur til ævigar tíðir,

7 Hann, sum ger, at kúgað fáa rætt, sum gevur svongum breyð! HARRIN loysir hini bundnu,

8 HARRIN letur upp eygu hinna blindu, HARRIN reisir upp tey, ið niðurboygd eru, HARRIN elskar hini rættvísu,

9 HARRIN varðar fremmand, heldur faðirleysum og einkjum uppi; men gudleys letur Hann fara villar vegir.

10 HARRIN er kongur í allar ævir, Gud tín, Zion, mann eftir mann! – Halleluja!

Sálmarnir kap. 146 Uppsetan