Jeremias kap. 3
Uppsetan
Bíbliu útgáva
Tema
ii.
A Plea for Repentance
3:1-4:4
1
Sagt er: „Táið maður rekur frá sær konu sína, og hon so fer frá honum og giftist við øðrum manni, kann hann tá uppaftur koma til hennara! Hevði landið ikki verðið vanhalgað av hesum!“ – Og tú – tú hevur drivið hor við mongum ástvinum og skuldi kortini komið aftur til Mín! – sigur HARRIN.
2
Lyft upp eygunum til hinar naknu hæddir og hygg – hvussu hevur tú ikki latið teg vanæra! Við vegirnar satst tú og bíðaði eftir teimum, eins og Arabari í oyðimørkini, og við hori og óndskapi tínum vanhalgaði tú landið.
3
Tá vórðu skúrirnir hildnir aftur, og várregnið kom ikki; men tú hevði horkvinnupannu, tú vildi ikki skammast.
4
Hevur tú ikki júst nú rópt til Mín: „Faðir mín! Tú ert ungdómsvinur mín!“
5
„Man Hann fara at goyma vreiði Sína í allar ævir og vera illur til ævigar tíðir?“ – Ja, so sigur tú, men tú gert tað illa kortini, og tú fært tað í lag.
6
Meðan Josias sat sum kongur, segði HARRIN við meg: Hevur tú sæð, hvat Ísrael, handa fráfalna kvinnan, hevur gjørt? Hon fór niðan á hvørt høgt fjall og inn undir hvørt grønt træ og horaðist har.
7
Eg hugsaði nú, at táið hon hevði gjørt alt hetta, fór hon at koma aftur til Mín. Men hon kom ikki aftur, og tað sá hin trúleysa, systir hennara, Juda.
8
Og Eg sá, at hóast Eg hevði rikið hina fráfalnu, Ísrael, burt og givið henni skilnaðarbræv, av tí at hon hevði drivið hor, óttaðist hin trúleysa, systir hennara, Juda, kortini ikki, men fór og dreiv hor – hon við.
9
Við freka hori sínum vanhalgaði hon landið; hon dreiv hor við steini og træi.
10
Og alt hetta fekk tó ikki hina trúleysu, systur hennara, Juda, at koma aftur til Mín av øllum hjarta sínum – nei, bert av eiti, sigur HARRIN.
11
Og HARRIN segði við meg: Hin fráfalna, Ísrael, hevur prógvað seg at vera rættvísari, enn hin trúleysa, Juda.
12
Far og kunnger hesi orð norðureftir – sig: Kom aftur, Ísrael, tú hin fráfalna! – sigur HARRIN; Eg skal ikki hyggja við vreiði á teg, tí Eg eri náðigur – sigur HARRIN – Eg goymi ikki vreiði í allar ævir.
13
Tú skalt bert ganga við misbrot títt, at tú ert fallin frá HARRANUM Gudi tínum og hevur á ymsum leiðum strokið um til hinar fremmandu gudar, inn undir hvørt grønt træ; eftir rødd Míni hava tit ikki lurtað – sigur HARRIN.
14
Komið aftur, tit fráfalnu børn! – sigur HARRIN; tí Eg eri Harri tykkara, og Eg skal taka tykkum, eitt úr hvørjum býi og tvey av hvørji ætt, og flyta tykkum til Zion.
15
Eg skal geva tykkum hirðar eftir hjarta Mínum; teir skulu røkta tykkum við skili og vísdómi.
16
Táið tit verða stórt fólk og fjølment í landinum á teimum døgum – sigur HARRIN – skal ikki longur verða tosað um sáttmálaørk HARRANS ella hugsað um hana; hon skal ikki verða minst, ei heldur saknað, og eingin slík ørk skal verða gjørd aftur.
17
Tá skal Jerusalem verða rópt „hásæti HARRANS“, og har skulu allar tjóðir koma saman – um navn HARRANS í Jerusalem; tær skulu ikki longur lata seg leiða av ónda, harða hjarta sínum.
18
Á teimum døgum skal hús Juda fara til hús Ísraels, og saman skulu tey koma úr Norðurlandi til landið, ið Eg gav fedrum tykkara at eiga.
19
Og Eg, sum segði: „Hvussu høgt skal Eg ikki seta teg millum børnini og geva tær yndisligt land, hin dýrasta arvalutin millum fólkini“! Og framvegis segði Eg: „Tit skulu rópa Meg Faðir og ikki venda tykkum burt frá Mær.“
20
Men sum kvinna er vini sínum ótrúgv, hava tit verið Mær ótrúgv, hús Ísraels! – sigur HARRIN.
21
Rødd hoyrist á hinum naknu heyggjum – tað eru Ísraelsmenn, ið gráta og biðja; tí teir hava gingið óndar leiðir, teir hava gloymt HARRAN Gud sín.
22
Komið aftur, tit fráfalnu børn! Eg skal grøða fráføll tykkara. – „Ja, vit koma til Tín, tí Tú ert HARRIN Gud okkara!
23
Vissuliga, tómt var at halda gang á heyggjunum, vissuliga, í HARRANUM Gudi okkara er frelsa Ísraels!
24
Men hatta skammiliga* hevur líka frá ungdómi okkara etið upp vinningin av arbeiði fedra okkara, smáfæ og neyt teirra, synir og døtur teirra!
25
Lat okkum liggja í vanæru okkara, og lat skomm okkara fjala okkum! Tí móti HARRANUM Gudi okkara hava vit syndað, vit og fedrar okkara, frá ungdómi okkara líka til henda dag, og vit hava ikki lurtað eftir tí, sum HARRIN Gud okkara hevur sagt!“