Jeremias kap. 13
Uppsetan
Bíbliu útgáva
Tema
vi.
Parables and Warning
13:1-27:1
1
So segði HARRIN við meg: „Far og keyp tær línbelti og bind tað um lendarnar, men lat tað ikki koma í vatn!“
2
Eg keypti tá beltið – eftir orði HARRANS – og bant tað um lendarnar.
3
Aðru ferð kom orð HARRANS til mín; Hann segði:
4
„Tak beltið, ið tú keypti og hevur um lendarnar, og far til Frat* og fjal tað har í bergskor!“
5
So fór eg og fjaldi tað við Frat, sum HARRIN hevði sagt við meg.
6
Táið nú long tíð var gingin, segði HARRIN við meg: „Far til Frat eftir beltinum, ið Eg segði við teg at fjala har!“
7
Eg fór nú til Frat og gróv upp beltið, haðani sum eg hevði fjalt tað. – Men nú var beltið spilt, tað dugdi einki til.
8
Tá kom orð HARRANS til mín:
9
So sigur HARRIN: Soleiðis skal Eg gera enda á stóra hugmóði Juda og Jerusalems!
10
Hetta ónda fólk, ið ikki vil lurta eftir orðum Mínum, men gongur eftir harða hjarta sínum og heldur seg til aðrar gudar og dýrkar og tilbiður teir, skal verða hesum belti líkt, sum einki dugir til.
11
Tí eins og beltið liggur tætt at lendum mansins, so legði Eg alt hús Ísraels og alt hús Juda tætt at Mær – sigur HARRIN – fyri at tey skuldu vera fólk Mítt, gera navn Mítt kent og vera Mær til prís og prýði; men tey lurtaðu ikki eftir!
12
Tí skalt tú siga hetta orð við tey: So sigur HARRIN Gud Ísraels: Hvør krukka verður fylt við víni. Tey fara at svara tær: „Munnu vit ikki vita, at hvør krukka verður fylt við víni!“
13
Tá skalt tú siga við tey: So sigur HARRIN: Eg fylli øll, sum í hesum landi búgva, kongarnar, ið sita í hásæti Dávids, prestarnar, profetarnar og øll, sum í Jerusalem búgva, so tey verða drukkin.
14
Og Eg skal sora tey sundur, hvørt ímóti øðrum, bæði fedrar og børn, øll somul – sigur HARRIN – Eg skal ikki eira, ikki spara og ikki miskunna, so Eg lati vera at forkoma teimum.
15
Hoyrið og lurtið eftir, verið ikki hugmóðig! Tí HARRIN talar.
16
Gevið HARRANUM Gudi tykkara dýrd, áðrenn Hann letur myrkna, og áðrenn tit sláa føturnar í á hinum myrku fjøllum, og tit bíða eftir ljósi, men Hann ger tað til deyðaskugga, letur tað verða bølamyrkur!
17
Men vilja tit ikki lurta eftir, skal sál mín í loyndum gráta um slíkt hugmóð, ja, gráta sárliga, og eygu míni skulu flóta í tárum – tí fylgi HARRANS verður flutt burt hertikið.
18
Sig við kong og móður kong: Setið tykkum lágt! Tí hin fagra krúnan, ið prýddi høvd tykkara, er av tykkum fallin.
19
Býir Suðurlandsins eru stongdir, og eingin er, sum letur upp; alt Juda er flutt burt, tað er flutt burt til síðsta mann.
20
Hyggið upp, og síggið teir, ið norðaneftir koma! Hvar er nú fylgið, ið tær varð givið, útvaldi seyður tín?
21
Hvat fert tú at siga, táið Hann setur til harrar yvir tær teir, ið tú lærdi at koma til tín sum vinir? Fara tá ikki verkir at koma á teg, sum á kvinnuna, ið eigur!
22
Og táið tú sigur í hjartanum: „Hví gekst mær so?“ [skalt tú vita:] Aftur fyri hinar mongu misgerðir tínar er klædnafaldur tín uppflettur, hælir tínir við valdi gjørdir berir.
23
Man Etiopari fáa broytt húð sína, leopardur flekkir sínar! So kunnu eisini tit gera gott, tit, sum hava vant tykkum at gera ilt!
24
Eg skal tí spjaða tey eins og hálm, ið vindurin í oyðimørkini hevur avstað við sær.
25
Hetta er lutur tín, avmáldi partur tín frá Mær – sigur HARRIN – aftur fyri at tú hevur gloymt Meg og gjørt lygn til álit títt.
26
Eg skal tí eisini fletta klædnafald tín upp fyri andlit títt, so blygd tín sæst.
27
Hordóm tín og gneggj títt, ja, skammleysa horulív títt á hæddunum úti á markini og viðurstygdir tínar – Eg havi sæð tað! Vei tær, Jerusalem! Hvussu leingi verður ikki enn, áðrenn tú verður rein!